قسم به قلمی که می نویسد

 انیمۀ ژاپنی شاهزاده مونونوکه رو تماشا کردید؟

پسری به اسم آشیتاکا، یک گراز وحشی رو به خاطر اینکه به دهکده اش حمله کرده می کشه و به خاطر این قتل نفرین میشه. دستی که با اون گراز رو کشته طلسم میشه و لکه ای که دائماً در حال بزرگ شدن هست روش نقش می بنده. آشیتاکا به راه میفته تا درمانی برای این طلسم پیدا کنه و دنیا رو غرق در جنگ و جدال می بینه. مردم با مردم می جنگن، مردم با طبیعت و طبیعت با مردم می جنگه. همه چیز در حال نابودیه... مردم طبیعت رو نابود کردن و گرازهای زیادی رو از بین بردند... به همین دلیل گراز به دهکده ی آشیتاکا حمله کرده بود. 

شعار آشیتاکا همه جا اینه: با هم نجنگید. نمیشه با هم دوست باشیم؟

اگرچه طلسم، به آشیتاکا نیروی خارق العاده و ویرانگری می ده، آشیتاکا همواره با خودش می جنگه تا از اون نیرو استفاده نکنه. فقط آشیتاکا می فهمه که نباید جنگید، باید دوست بود، باید درک کرد. فقط آشیتاکا می فهمه که وقتی در مغاک می نگری، مغاک نیز در تو می نگرد. جواب آتش، آتش نیست: آب سرده.

من روزی، از خیانت زخم خوردم. این زخم، مثل یک طلسم، دور دست من پیچید. کینه ی من بود و کینه ی همه ی انسان هایی که موقعیت من رو تجربه کرده بودند. در جست و جوی راهی برای درمان این طلسم، راهی دنیای مجازی شدم. جایی که فکر می کردم مردم چون کسی نظارتشون نمی کنه، صادق تر و بی ریاترن و بی پرده خودشون رو به نمایش می گذارن. زندگی های مثلثی رو دیدم. انسان های خیانت چشیده رو دیدم، انسان های خیانت کار، ضلع های همیشه سوم رابطه رو دیدم. از نظر من، خیانت دیده ضلع اول رابطه بود، خیانتکار ضلع دوم، و همدست خیانتکار ضلع سوم. دیدم چطور ضلع اول و دوم به جون هم افتادن و گیس همدیگه رو کندن. روزی با هم از در دوستی در اومدن و روز دیگه بر هم شمشیر کشیدن. درست عین اون سامورایی ها و گیشاها و گرازهای داستان مونونوکه هیمه. دیدم در راهِ عدالت، خون راستگویی و صداقت رو میشه ریخت. به من گفتن جنگ، جنگه و در جنگ حلوا پخش نمی کنن. صحنه ی نبرد نمیتونه بدون خونریزی باشه.

من این رو نمی پذیرم.

من خواهان شفا هستم.

در جست و جوی جنگ بی شمشیر.

و پیروزی بدون کشته.

یعنی کسی با من همراه میشه؟ یا همچون آشیتاکا باید دست تنها عمل کنم؟